Herşeye Rağmen Bugün Anneler Günü

Dün akşam Hummalı bir koşuşturma vardı İstanbul caddelerinde. Anneler günü ile ilgili yazılar gazetelerin baş sayfalarında manşete yer aldı bugün.  Alış veriş merkezlerinde anne kelimesini hiç bu kadar duymamıştım. Henüz ilkokula giden çocuktan tutun da, evli kucağında çocukla gelen anne babalara kadar herkes bir telaş içinde bir şeyler almaya çalıştı. Mağaza vitrinleri anneler gününe özel indirim yazılarıyla süslendi camlar. Kim bilir kaç anne bugün yavrusundan aldığı hediye ile mutlu olacak ya da kaç çocuk annesine hediye alamamanın acısını yaşayacak. Kaç anne evladının gelişini bekleyecek mayısın ikinci pazarında. Yıllar önce kent şekerlerinin reklamında gördüğümüz yaşlı anne babanın çocuklarını bekleyişleri kaçımızın içini acıtmadı ki bayramda gelmeyen çocuklarına. Ama evlattır kuzu gibi bağrımıza yasladığımızda öfkemiz geçer.  Bilirim makam mevki yükseldikçe vefasız olunduğunu, sevgi bağlarının ne kadar gevşediğini. Anadır bir başka yerde hiç tanımadığı birinin parmağı kesildiğinde yüreği dağlandığında feryadına kayıtsız kalmaz o yaranın neyin sebep olduğunu sorgular. Kaldı ki bu kendi çocuğu ise bir başka olur. Anne çocuğunu yavrusunu korumak için ne fedakârlıklar yapmaz ki. Yakın zamanda gazete manşetlerinde okuduğumuz dershane borcunu ödemediği için cezaevine giden annesine dayanamayan çocuğun intiharını hafızalarımızda silmek ne mümkün. Ya dağda öldürülen ceylanın annesinin haykırışının hesabını kim verecek. Ceylan yaşamış olsaydı belki oda anneler gününü kutlayacaktı bugün. Ceylanın anasına kim hediye verecek ya da keko anneler gününde kime hediye alacak. Kim kekoyu bağrına basacak. Bilirim annesizliğin acısını kaç gece anne diye sayıklayıp uyandığımı, kaç gece uymadığımı, kaç gece hıçkırarak ağladığımı, annesine sarılarak gördüğüm kaç çocuğu kıskandığımı,  annemin ölümünden sonra yaşamın ne kadar anlamsız oluşunu çok iyi bilirim.
Çok sonraları girdi mayısın ikinci pazarı hayatımıza ama çok sürmedi mayısın ikini pazarı sevincim. Bilinmez kaç mayısın ikinci pazarını yaşayacağımız ama bildiğim tek bir şey var ki her mayısın ikinci pazarında korku çöker içime acı sarmaya başlar tüm bedenimi…
Bu ülkede 23 Nisanlar 19 Mayıslar kutlanıyor. Beklide dünyada bu bayramı çocuklara ve gençlere hediye eden tek ülkeyiz bununla övünüyoruz. Ya küçük yaşta bu çocukları DGM’de yargılayan bu düzen değil midir? Ya anneler günü de böylesine özel bir gün değil midir? Yıllarca Cumartesi Annelerinin yaşadıklarını izledik televizyon ekranlarında çok kez katkı sağlamak için gittiysek de yanaştırmadı yiğit kahraman Türk polisleri. Oysa ne vicdansızlık değil mi hangi vicdansız görmemezlikte gelebilir. Kendi yakınlarını Yitirdikleri yetmezmiş gibi kaç anne itilip kakıldı kaç anne tartaklanıp içeriye atıldı.
Peki hiç düşündünüz mü yılda kaç kadın öldürülüyor bu ülkede. Kaç kadın koca dayağına boyun eğiyor. Kaç kadın taciz ediliyor. Kaç kadın namus cinayetine kurban gidiyor. Kaç kadın en yakınındaki erkeklerin elinden can veriyor. Kaç kadın her sabah bir başka korkuyla uyanıyor sabahın ilk saatlerinde. Kaç kadın bugün sokaklarda sığınacak bir yer arıyor. Yine kaç kadın bugün köle gibi muamele görüyor. Kaç anne tarlada ırgatlık yapıyor. Elleri ayakları nasır tutmuş kaç ana çocuğunun harç parasını yatırmak için gece gündüz çalışıyor. Kaç ana bugün çocuğuna bir şey alamamanın acını yaşıyor. Kaç ama kaç ana dedim ya kaç ana çocuğunu dershaneye gönderememenin acısını yaşıyor ya da dershane parasını ödemediği için cezaevine gidiyor.
Bütün bunların yanında Çankaya Köşküne 30 trilyon kendi zevki için harcayan mobilya ve tadilat parası veren; hem de bizim paramızla,  başka bir ana ve hiç bir emek harcamadan bu ananın oyu ile oraya gelen başka bir anne… Evet o ananında bugün anneler günü kutlanacak. Peki bu adalet mi? Bu hak mı? Bu vicdan mı sorarım size yok bu adalettir diyene affedersiniz ama kocaman bir HOOŞT demek gerekir. Bütün herşeye rağmen ananı da al git diyen bir zihniyetin yönettiği anlayışa rağmen ben bütün annelerin anneler gününü kutluyorum.Tüm annelerin ellerinden öpüyorum.